Pavo muticus muticus- którego naturalnym środowiskiem jest Malezja i Jawa;
Pavo muticus spicifer- który obecnie jest uwazany za podgatunek wymarły, ale zamieszkiwał on tereny północnowschodnie tereny Indii oraz pólnocnozachodnią Birmę;
Pavo muticus imperator- zamieszkujący tereny Indochin.
Zakres występowania: południowo- wschodnia Azja
Środowisko naturalne: tego ptaka to gęste lasy i zarośla.
Opis jest to bardzo piękny ptak.
Pawia zielony, zwany złotym
Całość upierzenia jest utrzymana w metalicznych, połyskujących zieleniach, a każde pióro zakończone czarnym prążkiem, co całościowo daje wrażenie drabiniastego prążkowania. Czub na głowie jest sztywny, stoi niemalże pod kątem 90stp i jest zwarty, w porównaniu do czuba indyjskiego krewniaka. Skóra poniżej oczu jest naga, koloru niebiesko-żółtego. Pióra okrywające skrzydła są ciemnozielono-nebieskie, a długie pióra skrzydeł są kasztanowe. Ogon jest podobny do tego, z którego słynie Paw indyjski, z tą różnicą, iż u tych ptaków ogon jest ciemniejszy i mieni się na złoto, na całej swojej długości.
Pomiędzy podgatunkami występują pewne wariacje upierzenia:
Pavo muticus muticus jest najjaśniejszy z całego gatunku, pióra pokrywające skrzydła opalizują na niebiesko-zielono.
Pavo muticus spiciferjego upierzenie jest bardziej bure niż pozostałe ptaki oraz przeważają w nim pióra koloru niebieskiego.
Pavo muticus imperator- jest podobny do ptaka nominatywnego, ale może być rozróżniony dzięki ciemniejszemu kolorowi flanków, podbrzusza oraz piór drugorzędowych, także skóra pod oczami jest jaśniejsza.
Samica
w odróżnieniu od samicy Pawia indyjskiego, samica Pawia złotego jest bardzo podobna do samca. Różnica pomiędzy płciami jest taka, iż pióra samicy nie są aż tak lśniące, jednakże także posiada ona charakterystyczne drabiniaste prążkowanie. Ogon samicy jest stosunkowo długi.
Obecnośc w naturalnym środowisku: Wszyscy przedstawiciele tego gatunku są uważane za ptaki zagrożone wyginięciem
Paw złoty
Pavo muticus spicifer uważany jest nawet za ptaka już wymarłego.
Pavo muticus imperator pojedyńcze sztuki można spotkać w chińskiej prowincji Junan, w Wietnamie, w Kambodży, w Laosie, na terenie Birmy i Tajlandii.
Pavo muticus muticusbytuje tylko na terenach Jawy, a jego populacja liczy zaledwie około 1000 sztuk. Tak nikłe występowanie w naturalnym środowisku spowodowane jest utratą naturalnego środowiska oraz nasilonymi polowaniami
Dane hodowlane Obecność w hodowli: jest to gatunek znany i dość popularnie występujący w hodowli, pomimo niskiej populacji naturalnej. Jakkolwiek czystość krwi tych ptaków nie jest pewna.
Paw złoty na drzewie
Okres rozrodczy:
trwa od końca kwietnia do czerwca.
Dojrzałość: generalnie jest to trzeci rok życia, jednak już dwuletnie samice mogą składać zapłodnione jajka, jeśli trzyma się je z dorosłymi samcami.
Wielkość miotu: od 4 do 60 jaj.
Okres inkubacji:26-28 dni; pisklęta rosną szybko, a po dwóch tygodniach są w stanie całkiem sprawnie latać na dość długie odległości.
Informacje hodowlane: gatunek nie jest aż tak wytrzymały jak Paw indyjski. Pawie złote wymagają ochrony przed zimnem, jeśli hodowany w krajach północnych. Samce mogą wykazywać agresywne zachowania wobec hodowcy.
