|
|
|
Bażant diamentowy (łać.Chrysolophus amherstiae)
|
Bażanty diamentowe pochodzą z rejonu północnych i południowo-zachodnich Chin oraz z terenu Birmy. Jak większość bażantów sprowadzony został przez angielskich lordów na tereny Wielkiej Brytanii, tam hodowany i z powodzeniem rozmnażany stopniowo rozprzestrzeniony został do hodowli w całej Europie. Aktualnie jest bażantem praktycznie hodowlanym (chowanym w trybie wolierowym), jednak spotkać go można w hodowlach półdzikich w
USA gdzie z średnim powodzeniem jest introdukowany. Próby utrzymania na wolności przeprowadzano także w innych krajach jednak bez lepszych rezultatów. W środowisku naturalnym w Azji chętnie zamieszkuje lasy i obszary zalesione, dobrze czuje się w rozległych zaroślach bambusowych. Introdukcja jest bardzo trudna i nawet w Stanach Zjednoczonych gdzie jest wprowadzany do środowiska naturalnego raczej nie spotyka się naturalnych lęgów na wolności.
Bażant diamentowy zwany po prostu diamentem jest jednym z lepiej znanych i najchętniej hodowanych bażantów. Nie przysparza większych problemów w hodowli wolierowej, dzięki temu bardzo często hodowcy od tego właśnie kuraka rozpoczynają przygodę z hodowlą ptaków ozdobnych. Bażant ten łatwo się krzyżuje co negatywnie wpływa na czystość gatunku, wiele bażantów diamentowych w naszych hodowlach to mutacje. Trudno trafić osobniki czystej krwi bez nalotów innych ras.
Bażant Diamentowy - cechy rasy
|
Samiec |
Samica |
| Foto: |
 |
 |
| Głowa i szyja: |
czubek głowy krótki, koloru metaliczno- zielonego; pióropusz: karmazynowe, wąskie przedłużone pióra; twarz i kark: czarna z metaliczno zielonymi plamami; naga skóra i korale: niebieskawy lub niebieskawo- zielony; kołnierz: białe okrągłe pióra z czarną lub niebieską obramówką; dziób: niebieskawo szary; |
czerwono- kasztanowa z czarnym prążkowiem; boczna część głowy i szyi: czarno- brązowa nakrapiana na płowożółto i wyblakło czerwono z czarnym prążkowiem i zielonym połyskiem; twarz: płowo żółta, silnie odbarwiona na kasztanową czerwień; górna część gardła: płowo żółta czasami biała; dolna część gardła: płowo żółta zabarwiona na kasztanową czerwień; piórka policzków i uszu: srebrno szare z czarnymi kropkami; skóra oczodołu: granitowo niebieska; dziób: biało- szary; tęczówka: brązowa, czasami blado żółta lub szara u starszych samic |
| Korpus: |
grzbiet: metaliczno niebiesko- zielone pióra, okrągłe, z czarną mieniącą się na zielono obramówką; górna środkowa część korpusu: upierzenie czarne z zielonym pasemkiem, żółtym kożuszkowatym frędzlem o kwadratowych, szerokich piórach; kuper (zad): czarny z zielonym pasemkiem i frędzlem w kolorze cynobru, pióra szerokie, kwadratowe; |
grzbiet: płowo rdzawego koloru, czerwono- kasztanowe odbarwienia z ciemnymi prążkowaniami o zielonym połysku; tył: kasztanowy silnie prążkowany czarnymi, falistymi liniami; boki: płowożółty z ciemnymi prążkami |
| Pierś: |
metalowo niebiesko zielone, okrągłe pióra z czarną obramówką zakończoną mieniącą się na zielono, która jest szersza i jaśniejsza niż miało to miejsce w piórach grzbietu; Podbrzusze: białe; Pachwina: biała czasami z niewielkim odcieniem bladej żółci; Odbyt: biały upstrzony na czarno- brązowo- szaro |
płowożółta z brązowymi prążkami o zielonym połysku; podbrzusze: blado żółte czasami białe |
| Skrzydła: |
okolica łopatkowa: okrągłe pióra o kolorze metaliczno- niebiesko- zielonym z czarną obwódka na brzegach mieniącą się na zielono; piórka skrzydła: ciemne, niebieskie o metalicznym poblasku z czarnymi obrzeżami; barwy podstawowe: czarno- brązowe |
piórka, pióra drugo- i trzeciorzędowe skrzydeł: płowo rdzawego koloru, czerwono- kasztanowe odbarwienia z ciemnymi prążkowaniami o zielonym połysku |
| Ogon: |
centralne sterówki: pióra koloru białego z poziomymi, wygiętymi, ciągłymi prążkowaniami koloru czarno- niebieskiego i drobniejszymi, czarnymi, falistymi prążkami między nimi; pozostałe sterówki: srebrno- szare przechodzące na zewnątrz w brązowe, powyginane, czarne prążkowania; piórka wierzchu ogona: nakrapiane czarno-białe z długimi pomarańczowo- cynobrowymi końcówkami; piórka spodniej części ogona: czarno i ciemno zielone przeważnie obramowane na biało; długość od 80 do 110 cm |
rdzawo brązowy, zaokrąglone pióra na końcach, szerokie, mocno zaznaczone nieregularne, czarne prążki i falowane prążki o płowym i szarym kolorze; długość: od 30 do 60 cm |
| Nogi: |
białe nakrapiane na czarno i brązowe; stopy: niebiesko- szare |
uda: płowe, nakrapiane czarnymi i brązowymi plamkami; nogi i stopy: niebiesko- szare |
Podstawowe informacje o bażantach diamentowych
| Nazwa polska: |
Bażant diamentowy |
| Nazwa łacińska: |
Chrysolophus amherstiae |
| Nazwa angielska: |
Lady Amherst Pheasant |
| Podgatunek: |
żaden |
| Zasięg występowania: |
południowo zachodnie Chiny i północna Birma. Został wprowadzony i jest hodowany w niektórych rejonach Wielkiej Brytanii. Próby introdukcji były podejmowane na całym świecie w tym m. in. w Nowej Zelandii czy na Hawajach. Można także je zaobserwować na półdzikich obszarach USA, ale są to najprawdopodobniej ptaki, które uciekły z ptaszarni lub zostały celowo wypuszczone, ponieważ wątpliwym jest by istniały tam, wolno żyjące populacje tego gatunku. |
| Siedlisko: |
zalesione obszary i bambusowe zarośla |
| Opis: |
bażant bardzo dobrze znany hodowcom ptaków, wręcz nie do pomylenia. Jakkolwiek ptaki krzyżowane ze spokrewnionymi z nimi bażantem złocistym (Chrysolophus pictus) mogą wykazywać do niego podobieństwo |
| Występowanie: |
uważa się że jest rzadki, ale nie zagrożony wyginięciem |
| Interesujące fakty: |
angielska nazwa tego bażanta brzmi: Lady Amherst, został on tak nazwany na cześć Sary księżniczki Amherst. William Amherst Główny Gubernator Indii i mąż księżniczki Sary, był odpowiedzialny za wysłanie pierwszych ptaków do Londynu na początku XIX wieku. A łacińska nazwa Chrysopholus pochodzi z greckiego i znaczy złoty pióropusz |
| Miejsce w hodowli: |
głosy są podzielone, część hodowców uważa go za podstawowego ptaka w wolierze wśród bazantów i ptaków ozdobnych i jest to bardzo popularny ptak w hodowli, jednakże czysty bażant diamentowy jest rzadko spotykany właśnie z racji krzyzowania z innymi rasami bażantów |
| Okres rozrodczy: |
uzależniony od klimatu, przeważnie jednak w maju, choć mogą już zacząć znosić jaja w styczniu - wszystko zalezy od temperatury naświetlenia, bażanty doświetlane sztucznym światłem (sztuczne przedłużanie dnia) zaczynają gody znacznie wcześniej |
| Wiek rozrodczy: |
Dorosłe upierzenie bażant diamentowy osiąga przed 2 rokiem życia, jednak już ptaki jednoroczne są płodne |
| Ilość jaj w miocie: |
od 6 do12 sztuk |
| Czas inkubacji: |
23-24 dni |
| |
|
Przydatne wskazówki hodowlane:
Bażant diamentowy nie wykazuje specjalnych problemów w hodowli. Są to ptaki bardzo odporne na mróz, jeśli tylko zapewni się im chociażby skromną ochronę przed pogodą. Są poligamiczne, kilka bażancic może być trzymanych z jednym kogutem. Bażanty te są bardzo aktywne dlatego woliery powinny być większe z dużą ilością gałęzi i innych przedmiotów, które mogłyby stanowić urozmaicenie krajobrazu. Jeśli planujemy hodowlę tych ptaków, upewnijmy się, że posadzimy dużą ilość krzewów i zarośli.
Bażanty diamentowe nie są zbyt wymagające pod względem żywienia, można im podawać mieszankę różnych ziaren, okruchów czy płatków. Należy także pamiętać aby dostarczać im "zieleniny" i owoców najczęściej jak to tylko możliwe. Mile widziane są takie smakołyki jak: świerszcze czy larwy chrząszczy. Bażant diamentowy może być łatwo krzyżowany z Bażantem złocistym, a ich potomstwo pozostanie zdolne do dalszego rozrodu. Jednakże wielu hodowców robiąc to przez wiele lat, nie było świadomych szkody wyrządzanej czystej linii tego gatunku. Ostatnio pojawiły się próby "zarobienia pieniędzy" na stworzeniu mutacji tego gatunku przy użyciu skrzyżowanych ptaków. Te praktyki powinny być zaniechane i dlatego jeśli posiadasz w swojej hodowli krzyżówki i zamierzasz je sprzedać, powinno się poinformować o tym nabywcę, żeby nie próbował ich hodować.
Niewygórowane wymagania hodowlane tych ptaków sprawiają, że są one idealnym gatunkiem dla początkujących hodowców bażantów. Bażanty diamentowe są łagodne i mogą być trzymane razem z innymi gatunkami małych ptaków, takimi jak: gołębie czy zięby.
Inkubacja jaj bażanta diamentowego
Czas całkowity inkubacji
[Doby] |
Temperatura
[C] |
Wilgotność [%rH]
|
Przełożenie do klujnika: |
Wilgotność klucia
[%rH] |
Czas klucia
[doby] |
| 24 |
37,7 |
40/45 |
21 |
65/85 |
3 |
| Przedstawiony powyżej czas inkubacji jaj bażanta jest czasem całkowitym, dotyczy całosciowej inkubacjiw inkubatorze i czas klucia w klujniku. Okres klucia to ostatnie 3 dni wylęgu bez rotacji jaj, zaleca się zmniejszenie wentylacji o połowę. |
|
Komentarze (129)Autor: admin (2010-08-01, 13:15:13) [odpowiedzi: 128]
Temat:
Dyskusja użytkowników na temat: Bażant diamentowy |
|
|
