|
|
|
Kiściec tajwański (łać.Lophura swinhoii)
|
Bażant swinhoe to najbardziej popularna nazwa tego bażanta. Nazwa angielska: Swinhoe's Pheasant. Jak dotąd nie rozpoznano podgatunków Kiścca tajwańskiego
Zakres występowania: odludne zbocza górskie w centralnym Tajwanie.
Naturalne środowisko: Bażant swinhoe jest ptakiem endemicznym dla niezakłóconych ludzką obecnością, szerokolistnych lasów Tajwanu, rosnących na zboczach do 2500 metrów nad poziomem morza. Zwyczajowo uważa się, iż naturalnym środowiskiem Bażanta swinhoe są gęste lasy. Jakkolwiek mogą one także bytować na bardziej otwartych terenach, jak na przykład przedleśnych łąkach czy polach, a nawet drogach. Kiścce tajwańskie żerują na poziomie ziemi pod baldachimem utworzonym z gęstwiny krzaków i drzew. Od czasu do czasu można je spotkać także w bardziej przejrzystych lasach jak i gajach bambusowych czy lasach mieszanych. Ponieważ dolne partie zboczy górskich, poniżej 1000 metrów nad poziomem morza, zostały wykarczowane nie spotkamy tam przedstawicieli tego gatunku, tylko powyżej. Postępująca defragmentacja obszarów leśnych powyżej tego poziomu niesie ze sobą zagrożenie dla tego endemicznego gatunku.
Opis gatunku: Dorosłe samce są zauważalnie większe od podobnych do nich Kiśccy annamskich. Różnią się także od nich tym, że posiadają krótszy, biały czub, a także niebieską głowę, szyję oraz klatkę piersiową. A czerwone witki na twarzy są znacznie bardziej rozwinięte. Na piórach górnej części grzbietu znajduje się duża, biała łata. Górne okolice skrzydeł są kasztanowe, a pióra pokrywające skrzydła są zielono- czarne z metalicznym poblaskiem. Długie, dwa środkowe pióra w ogonie są białe. Dolna cześć grzbietu jest metaliczno- niebieska. W kolorze upierzenia samic dominuje barwa brązowa, którą urozmaicają płowożółte cętki. Samce pierwszoroczne przypominają te dorosłe, ale barwa ich piór jest mniej wyrazista, a biała łata na grzbiecie jest nakrapiana na brązowo. Samica i pisklęta pozostają nakrapiane na brązowo w celu kamuflażu podczas lęgu. Średni wymiar samca wynosi około 72cm, a 55 cm dla samicy. Nogi obu płci są koloru czerwonego.
Obecność w naturalnym środowisku: W 1966 roku ptak został zaliczony do gatunków zagrożonych wyginięciem (na wolności pozostawało zaledwie 200 sztuk Kiścca tajwańskiego), a wszystko to z powodu kurczenia się jego naturalnego środowiska. Ale już 50 lat od tego wydarzenia dzięki wytężonym zabiegom mającym na celu zwiększenie ochrony tego gatunku, między innymi także utworzenia parku narodowego uwzględniającego siedliska kiścców, doszło do zwiększenia populacji wolno żyjących ptaków. Dzięki temu dzika populacja utrzymuje się na stabilnym poziomie.
Ciekawostki: nazwa łacińska tego gatunku Lophura swinhoii pochodzi od brytyjskiego ornitologa i naturalisty Roberta Swinhoe, 1836 - 1877 który jako pierwszy opisała gatunek w 1862 roku. Swinhoe jest także znany z opisania 16 innych gatunków ptaków.
Dane hodowlane:
- Obecność w hodowli: gatunek ten jest znany i popularny.
- Okres rozrodczy: zaczyna się on dość wcześnie, nawet w początkach marca i zazwyczaj trwa aż do połowy maja.
- Dojrzałość płciowa:dojrzałość jest osiągana w drugim roku życia, ale już pierwszoroczne ptaki mogą być płodne.
- Wielkość miotu: od 3 do 6 jaj
- Okres inkubacji: od 24 do 26 dni
Porady hodowlane:
Kiściec tajwański jest ptakiem łatwym w utrzymaniu i hodowlai, dlatego jest idealnym gatunkiem dla ludzi dopiero zaczynających hodowlę bażantów. Bażanty te wymagają przestronnej woliery z dużą ilością wyściółki, ale z minimalną ilością cienia czy miejsc do schronienia. Ptaki te są bardzo wytrzymałe i mogą znieść zarówno bardzo wysokie jak i bardzo niskie temperatury. Jak inne samce z rzędu Lophura, tak i inne samce Kiśccy tajwańskich mogą przejawiać agresywne zachowania w stosunku do innych ptaków oraz właściciela. Bażanty swinhoe są z drugiej strony bardzo nieśmiałymi ptakami, często spożywające swoje pokarmy w ukryciu, a nawet najmniejszy szelest może je spłoszyć. Właśnie z tej przyczyny znaleźć można bardzo mało informacji o życiu tego gatunku.
Bażant swinhoe każdego dnia powtarza ten sam rytuał żywieniowy, a mianowicie codziennie podąża w poszukiwaniu pożywienia ,wydeptanymi przez siebie ścieżkami wśród zarośli i buszu. Ścieżki te nie są stałe, a jeden ptak może mieć ich kilka. Bażanty są najaktywniejsze wczesnym rankiem i późnym popołudniem, szczególnie we mgle, kiedy trudno je dostrzec. Co do diety tego gatunku przeważają w niej nasiona traw, kwiaty, drobne owoce, w mniejszym stopniu owady takie jak termity, pasikoniki czy chrząszcze. W nocy drzemią na gałęziach.
Kiedy w okolicy występuje wystarczająca ilość pożywienia Kiścce tajwańskie popasają w stadach. Jednak, aby utrzymać między sobą dystans, jeśli któryś z ptaków niebezpiecznie podejdzie zbyt blisko, mogą one dziobnąć intruza. Ale wiewiórki nie stanowią już takiego problemu i mogą jeść w pobliżu, ale tak samo, jeśli zbyt się przybliżą zostaną także podziobane. Poza okresem rozrodczym ptaki te żyją przeważnie samotnie. Jednak od kwietnia do września można spotkać pary kiścców lub samicę z pisklętami czy też grupę niedojrzałych ptaków razem.
Gatunek ten w doskonały sposób maskuje swoje gniazda, tak że nie sposób odnaleźć je nawet, jeśli przechodzimy od nich tuż obok, chyba że jesteśmy wyposażeniu w aparaty wykrywające ciepło. Gniazda te ulokowane są zazwyczaj w specjalnie wyszukanych do tego kryjówkach, takich jak zwalone pnie, załomy skalne, które zapewniają ochronę przed deszczem i drapieżnikami. Czasami gniazda powstają w konarach drzew.
Po 2 lub 3 dniach od momentu wyklucia, pisklęta są zdolne do samodzielnych wypraw poza gniazdo. Pisklęta są bardzo puszyste aż do 3 tygodnia życia, od kiedy to zaczynają im wyrastać normalne pióra. Młode ptaki maja upierzenie podobne do upierzenia samic, dojrzałe upierzenie zaczyna się rozwijać wraz z nadejściem zimy.
Wydaje się, iż gatunek ten nie ma zbyt wielu naturalnych wrogów. Spotyka się informacje, iż widziano Krogulca czubatego spożywającego martwe ciało Kiścca tajwańskiego. Wiadomo, że różnego rodzaju ssaki oraz sowy atakują pisklęta, a węże i inne ssaki wykradają jaja z gniazd. Zazwyczaj zaalarmowany niebezpieczeństwem bażant rzuca się do ucieczki czy to biegnąc, czy lecąc, często w dół zbocza. Jeśli kwoka z pisklętami zostanie zaalarmowana, wtedy wyda ona ostrzegawczy skrzek, w wyniku którego pisklęta pochowają się w gęstej roślinności. Samica po wykonaniu tego będzie starała się odwrócić uwagę drapieżcy i odciągnąć go od gniazda, jeśli jej się to uda, to powróci do gniazda i zbierze pisklęta.
|
|
|
|
Komentarze (3)Autor: admin (2010-08-01, 13:15:13) [odpowiedzi: 2]
Temat:
Dyskusja użytkowników na temat: Kiściec tajwański |
|
