|
|
|
Kiściec ognisty (łać.Lophura ignita)
|
Inna nazwa Bażant ognisty
Podgatunków Wyróżnia się cztery podgatunki Kiścca ognistego. Nominalny Kiściec ognisty
Lophura ignita ignita na wolności zamieszkuje tereny południowe Wyspy Borneo, kolejny kiściec z rodziny to
Lophura ignita nobilis, który bytuje w części północnej Borneo; następny podgatunek to
Lophura ignita rufa, którego siedliska obejmują największe obszary, a mianowicie Półwysep Malajski oraz znaczne obszary na Sumatrze. Czwarty podgatunek to
Lophura iignita macartneyi występujący na południowo- wschodnich terenach Sumatry.
Zakres występowania: obszary Tajlandii, Malezji, Wysp Sumatra i Borneo.
Naturalne środowisko lasy wysokogórskie oraz busz na wysokości od 1200m n.p.m. do 3000 metrów.
Opis
Lophura ignita ignita
Samiec skóra pokrywająca twarz oraz witki na twarzy koloru kobaltowo- niebieskiego, witki są takiego samego kształtu jak u Kiścca srebrzystego, jednakże okrągły płatek nad okiem jest większy u tego bażanta, a dolny płatek jest dłuższy. Pióra głowy, czuba, szyi, klatki piersiowej, grzbietu, zadu oraz pióra pokrywające ogon i uda są koloru ciemno fioletowo- niebieskiego. Natomiast pióra pokrywające skrzydła są koloru ciemno niebieskiego z końcówkami pokrytymi opalaizującym kolorem ultramaryny (intensywny niebieski).Pióra pierws
|
| Samiec Kiścca ognistego, podgatunek Lophura ignita ignita |
zo- oraz drugorzędowe są w kolorze niebieskawo- czarnym. Pióra dolnej części grzbietu u podstawy są koloru niebiesko-czarnym, jednak są one ukryte przez szerokie zakończenia tychże piór, które to są połyskliwo- miedziano- rude. Zad oraz górne pióra ogona posiadają obszerne metaliczno- niebieskie zakończenia. Trzy środkowe pary sterówek w ogonie są koloru cynamonowo- płowożółtego, pozostałe pięć par jest w kolorze niebieskawo- czarnym. Czasami występują osobnicze odmiany w ubarwieniu ogona, np. czasami trzecia para jasnych piór może być zastąpiona przez pióra czarne. Dolna część klatki piersiowej jest połyskliwo- miedziano- kasztanowa. Pióra na brzuchu są czarne. Tęczówki są czerwone, dziób w kolorze rogowej bieli, skóra na nogach jest czy to szarawa czy też czerwona.
Długość: 650-670 mm; skrzydła: 270-280 mm; ogon: 240-260 mm; stopa: 110-120 mm. Samce uzyskują swoje dorosłe upierzenie już jesienią pierwszego roku, jednak nie są zdolne do rozrodu aż do skończenia drugiego roku życia.
Samica głowa, czub oraz górne partie ciała są rdzawo- kasztanowe; skrzydła i pióra pokrywające ogon są hojnie usiane czarnymi, świderkowatymi cętkami. Sterówki są koloru czarnego, na których końcówkach obserwuje się dużą ilość ciemno kasztanowych, świderkowatych cętek.Podbródek oraz szyja są białe.Klatka piersiowa, boki ciała oraz uda są pokryte piórami w kolorze od kasztanowego do czarno- brązowego z białymi końcami, co daje efekt drabinki. Brzuch jest biały. Skóra samic jest zabarwiona tak jak u samców, podstawa dzioba jest brązowa, brak ostróg, skóra nóg czasami jest podbarwiona na brązowo.
Długość: 560-570 mm; skrzydła: 234-254 mm; ogon: 156-177 mm; stopa: 76 mm.
Osobniki niedojrzałe: ciemno brązowe przypominające samice, pióra pokrywające skrzydła posiadają duże, czarne plamy, samce są ciemniejsze. W wieku czterech miesięcy wyglądają jak dorosłe osobniki, ale ich upierzenie jest mniej lśniące.
Pisklęta czubek głowy i kark rdzawe, górne części czarno- brązowe, na skrzydłach poprzeczne prążki w kolorze płowożółtym oraz wąskie, białe prążki biegnące od boku ciała do grzbietu; twarz blado- rdzawa z czarną linią
|
| Kiścca ognisty, podgatunek Lophura ignita nobilis |
biegnącą od oka do ucha, dolne partie koloru płowożółto- białym; klatka piersiowa oraz flanki koloru rdzawego.
Lophura ignita nobilis
Samiec i samica są dokładnie takie same jak Lophura ignita ignita tylko że większe. Samiec -skrzydło: 280-2293 mm; ogon: 254-285 mm;
Samica - skrzydło: 252 mm; ogon: 180-166 mm.
Lophura ignita rufa
Samiec wyglądem przypomina Lophura ignita ignita, ale jego postawa jest bardziej ociężała, a ogon jest obszerniejszy, a centralne sterówki są koloru białego zamiast cynamonowego. Jeśli chodzi o resztę upierzenia to cała klatka piersiowa oraz boki ciała są ciemno niebieskie z białymi prążkami różnej szerokości, łatka na grzbiecie jest mniej rudawa, a bardziej miedziana.
|
Para Kiśccy ognistych,
podgatunek Lophura ignita rufa |
Skóra na twarzy i witki mają inny kształt, składa się ona z 4 płacików, równomiernie rozłożonych dookoła oczu, mniej więcej tak jak u Bażanta Swinhoe, kolor tej że skóry jest jasno niebieski z czerwoną plamką na brzegu dolnego płacika. Skóra nóg jest karmazynowa, a nie biaława jak u Lophura ignita ignita. Samiec osiąga dorosłe upierzenie w ciągu pierwszego roku życia, ale nawet po upływie tego czasu może zachować rdzawe pasma na piórach flanków.
Długość: 700 mm; skrzydła 300 mm; ogon-295 mm; stopa-110 mm.
Samica Podobna do samicy Lophura ignita ignita, ale łatwo ją odróżnić dzięki czerwonym nogą i całkowicie kasztanowym piórom ogona. Także samica Lophura ignita rufa jest znacznie większa, ale ma krótsze nogi.
Osobniki niedojrzałe: wyglądem przypominają młodociane osobniki Lophura ignita ignita. Młode samce posiadają środkowe pióra ogona w kolorze kasztanowym z wąskimi, czarnymi prążkami. Na flankach natomiast można dostrzec rdzawe prążki.
Pisklęta bardzo podobne do Lophura ignita ignita, ale trochę ciemniejsze.
Lophura ignita macartneyi
|
| Kiścca ognisty, podgatunek Lophura ignita macartneyi |
Samiec wygląd tego ptaka stanowi wymieszanie cech podgatunku ignita oraz rufa, dlatego też jest zmienny osobniczo. Klatka piersiowa jest koloru ciemno niebieskiego, boki są pokryte rdzawymi łatami, pióra w środkowej części są koloru płowożółtego. W niektórych przypadkach cała klatka piersiowa jak i boki są tylko rdzawego koloru, w takim przypadku można je odróżnić od Lophura ignita ignita tylko poprzez uważna obserwację odcienia upierzenia oraz sylwetki ptaka, która to jest bardziej ociężała, a upierzenie jest jakby bledsze. Kolejną odmiana ubarwienia to gdy boki są rdzawe, a centralne sterówki są koloru białego. Jednak najbardziej popularne upierzenie, zwane odmiana sumatryjską, to gdy boki są czarne z rdzawymi znaczeniami, a większość piór jest czarna u podstawy, przy końcu rdzawa z połyskliwą niebiesko- czarną obwódką. Te rdzawe znaczenia różnią się znacznie w kształcie i intensywności koloru. Czasami nawet brak jest czarnej obwódki, a pióra klatki piersiowej są ciemno niebieskie, rdzawe lub pomieszane. Wszystkie te odmiany ubarwienia mogą występować w obrębie jednej populacji. Niebieskie wytwory skórne na twarzy są takie jak u Lophura ignita ignita, z dwoma płacikami, tak samo nogi są koloru białawego jak u ptaka nominalnego. Skrzydła: 270-300 mm.
Samica wygląda tak jak Lophura ignita rufa, ale kasztanowe pióra są jaśniejsze. Ogon jest bardzo jasny kasztanowo- gniady. Wyblakłe, ciemne świderkowate cętki na skrzydłach, jednak już na głowie, szyi, grzbiecie oraz ogonie nie występują. Niewątpliwie także u samic występuje wielka kolorystyczna różnorodność.
Obecność w naturalnym środowisku: : wymieniany na liście ptaków zagrożonych, głownie z powodu postępującej destrukcji ich naturalnego środowiska, czyli lasów tropikalnych.
Dane hodowlane:
- Obecność w hodowli: Lophura ignita ignita oraz Lophura ignita nobilis są hodowane w amerykańskich wolierach, dlatego najprawdopodobniej często dochodzi do mieszania tych podgatunków. Amerykańska populacja jest stabilna, jednak w wyniku słabego zarządzania dochodzi do nieumyślnego chowu wsobnego. Pozostałe dwa podgatunki są bardzo rzadko spotykane w hodowli.
- Okres rozrodczy:: trwa od maja do końca sierpnia.
- Dojrzałość płciowa:Pomimo, iż samce uzyskują dorosłe upierzenie w pierwszym roku życia, to nie są całkowicie dojrzałe aż do ukończenia trzeciego roku życia. Choć zdarza się, że ptaki dwuletnie są już płodne.
- Wielkość miotu: od 4 do 8 jaj.
- Okres inkubacji: to 24 dni.
Porady hodowlane:
Samce mogą być dość agresywne, zarówno w stosunku do opiekunów jak i innych ptaków w wolierze. Dlatego przed okresem lęgowym zaleca się aby samce trzymano w oddzielnych ogrodzeniach, najlepiej w sąsiedniej ptaszarni tak żeby ptaki mogły siebie widzieć. Samiec może być wpuszczony do przegrody samic w momencie kiedy zostanie zniesione pierwsze jajko. Aby zaoszczędzić ptakom stresu związanego z przenoszeniem, można zastosować korytarz pomiędzy dwoma wolierami.Kiściec ognisty nie jest ptakiem poligamicznym i dlatego powinien być hodowany tylko w parach.
Gatunek ten preferuje dobrze zarośnięte, obszerne woliery, co naśladuje ich naturalne środowisko. Kiścce uwielbiają siadać wysoko na grzędach, dlatego konstruując ptaszarnie należy pamiętać o tym upodobaniu. Samica na złożenie jaj wybierze miejsce pod gęstymi krzakami, ale niestety samice Kiścca ognistego są nieodpowiedzialnymi matkami, dlatego zaraz po złożeniu jaj należy przenieść jajka do inkubatora lub podłożyć wysiadującej już jaja samicy. Pisklęta mogą wymagać pewnej zachęty do rozpoczęcia jedzenia.
Jako że Kiścce ogniste pochodzą z tropików będą potrzebować ochrony przed zimnem, szczególnie w krajach północnych, gdzie zimy są bardziej srogie.
|
|
|
|
Komentarze (2)Autor: admin (2010-08-01, 13:15:13) [odpowiedzi: 1]
Temat:
Dyskusja użytkowników na temat: Kiściec ognisty |
|
