|
|
|
Kiściec nepalski (łać.Lophura leucomelanos)
|
Kuścieć nepalski zwany bażantem nepalskim posiada liczne
podgatunki. Według klasyfikacji Delacour rozpoznaje się dziewięć podgatunków, jednakże dwa z nich Lophura leucomelanos lineata i Lophura leucomelanos crawfurdi przez niektórych są czasami zaliczane do podgatunków Kiścca srebrzystego. Naturalne środowisko, dla tego każdego podgatunku jest odmienne i zróżnicowane. Ptaki te osiedlają się zarówno na terenach górskich jak i nizinnych polach uprawnych czy lasach.
- Lophura leucomelanos hamiltoni (tzw. Bażant nepalski biało czuby)- występuje na terenie zachodnich Himalajów, od rzeki Indus aż do krańców zachodniego Nepalu. Zajmuje wiecznie zielone i liściaste lasy do wysokości 11 tysięcy stóp.
- Lophura leucomelanos leucomelanos (tzw. Bażant nepalski ciemno czuby) - występuję endemicznie tylko na obszarze Nepalu. Zamieszkuje podobne tereny co hamiltoni, lasy na wysokości od 4tys do 6tys stóp. Został introdukowany na wyspach hawajskich, gdzie czuje się bardzo dobrze.
- Lophura leucomelanos melanota (tzw. Bażant nepalski czarno grzbiety) - zakres jego siedlisk obejmuje północno-zachodnie Indie oraz zachodni Bhutan.
- Lophura leucomelanos moffitti (tzw. Bażant nepalski czarny)- jego zakres występowania nie jest do końca znany badaczom, jednak uważa się, iż można go spotkać w centralnym Bhutanie.
- Lophura leucomelanos lathami - podgatunek tego bażanta jest spotykany na terenach wschodniego Bhutanu oraz północno-wschodnich Indii na wschód od granic z birmańską prowincją Myanmar. Ptaki bytują w wiecznie zielonych lasach oraz lasach liściastych.
- Lophura leucomelanos williamsi - ptak ten bytuje na terenie zachodniej Birmy.
- Lophura leucomelanos oaetsi - występuje w części południowej Birmy.
- Lophura leucomelanos lineate (tzw. Bażant nepalski prążkowany) - ten sporny podgatunek można spotkać w wschodnie Birmie oraz północno- zachodniej Tajlandii.
- Lophura leucomelanos crawfurdi - przedstawicieli drugiego spornego podgatunku można spotkać na obszarze południowo-wschodniej Birmy oraz południowo-zachodniej Tajlandii.
Uwzględniając wielką różnorodność wśród podgatunków Kiścca nepalskiego ogólnie rzecz ujmując można powiedzieć, że ptaki występujące na ziemiach zachodnich mają upierzenie ciemno niebieskie, natomiast ptaki ze wschodnich regionów mają więcej prążków i świderkowatych wzorków na swoich piórach.
Lophura leucomelanos hamiltoni najpopularniejszy z podgatunków kośćca spotykany w hodowli. Jako jedyny ptak z tego gatunku, który posiada jasny czub. Nie jest zagrożonym gatunkiem.
Samiec: posiada na szczycie głowy długi, raczej wąski czub o odróżniającym się białym lub popielato - brązowawym kolorze i rozwichrzonych piórach, które to swobodnie opadają na kark. Pióra szyi i głowy są kontrastowo fioletowo- czarne. Pokrywa jest z kolei niebiesko- czarna z połyskiem, jej pióra mają brzegi koloru popielatego, a stosina jest biała. Pióra środkowej i dolnej części grzbietu, zadu oraz mniejsze pióra pokrywy ogona są koloru czarnego, który to na końcach przechodzi w szerokie pasmo (5mm) bieli, pomiędzy białą a czarną częścią można dostrzec niewyraźne, wąskie pasmo brązowego koloru. Ogon jest koloru czarnego z brązowymi końcówkami. Pióra pierwszo- i drugo- rzędowe są natomiast czarno- brązowe. Dla odmiany podbródek i gardło są koloru brązowo czarnego. Klatki piersiowa, a także boki są pokryte długimi, lancetowatymi piórami w kolorze brązowo- szarym u podstawy, a jasnoszarym do białego na końcu. Pióra łopatek i podbrzusza są szersze, ciemno szare z pobladłymi brzegami oraz białą stosina. Istnieje duża różnorodność co do koloru piór klatki piersiowej. Tęczówki oczu są koloru brązowego lub pomarańczowego, skóra twarzy jest szkarłatowa z maleńkimi, czarnymi pozostałościami po piórach. Dziób jest zielonobiały, gdzieniegdzie zabarwiony na czarno. Nogi są jasnoszare lub szarawe. Długość samca to od 650mm do 730mm, długość skrzydeł od 225 do 250mm, stopa ma długość: od 75 do 80mm.
Samica: Tak jak samiec posiada długi czub, z tą różnicą, iż pióra go tworzące są koloru brązowego, a stosina jest szara. Upierzenie ciała jest bladobrązowe ze skromnymi, świderkowatymi, czarnymi prążkami. Każde pióro, poza piórami skrzydeł i ogona, posiada popielatą stosinę oraz jest obwiedzione jasnym, szarym pasmem. Dwie lub cztery centralne sterówki mają płowożółte i czarne prążki oraz brązowe świderkowate prążki. Pozostałe sterówki są czarne z jasnymi końcami. Brzuch samicy jest bledszy niż reszta upierzenia. Samice, indywidualnie w zależności od osobniczki wykazują się słabszym lub mocniejszym brązowym zabarwieniem swoich piór. Samica jest mniejsza od samca jej długość mieści się w przedziale od 500 do 600mm, długość skrzydeł wynosi od 203 do 215mm, długość ogona to 205-215mm, a długość stopy wynosi od 65-70mm.
Niedojrzałe osobniki: Są koloru ciemno brązowego, ale głowa jest bardziej rdzawa, pióra pokrywające uszy są koloru czarnego. Upierzenie górnej części ciała upstrzone jest czarnymi cętkami, każde pióro jest obramowane zaraz przed końcem pióra czarną obwódką, za którą znajduje się kolejna tym razem rdzawa obwódka. Pióra dolnej części ciała są tego samego koloru tylko, że jaśniejsze, a zewnętrzna obwódka jest koloru białego.
Pisklęta: Głowa i górna część grzbietu pokryta jest kasztanowym puchem. Od oka do karku idzie ciemna linia, tak jak u wszystkich innych piskląt tego gatunku. Górna cześć ciała jest ciemnobrązowa z dwiema szerokimi, bocznymi pasmami białawego puchu, dolne części są koloru białawego, skrzydła są koloru płowożółtego z brązowymi nakrapianiami. Skóra nóg jest żywoczerwona.
Lophura leucomelanos leucomelanos
Jest ptak także często spotykany w hodowli, ale jednak nie jest tak popularny jak Lophura leucomelanos hamiltoni, najprawdopodobniej z bardzo prozaicznej przyczyny, a mianowicie upierzenie tego podgatunku jest ponure i mało atrakcyjne. Na wolności populacja tego kiścca jest stabilna i niezagrożona.
Samce można odróżnić od Lophura leucomelanos hamiltoni poprzez czub, który jest ciemny i trochę krótszy. Pióra, które posiadają białą obwódkę, czyli te z dolnej części grzbietu i zadu są węższe. Także pióra pokrywy wykazują różnicę, a mianowicie pióra Lophura leucomelanos leucomelanos mają słabo zaznaczone lub wcale szare obramowanie.
Samice mogą nastręczać problemów osobom próbującym je odróżnić od Lophura leucomelanos hamiltoni. Samice są ogólnie rzecz ujmując ciemniejsze, a szare obramowania piór są lepiej uwidocznione.
;Lophura leucomelanos lathami
Podgatunek ten jest bardzo rzadko spotykany w hodowli. Jakkolwiek jego dziką populację uważa się za największą z całego gatunku.
Ptaki te w ogólnym porównaniu są o wiele ciemniejsze niż Lophura leucomelanos hamiltoni czy Lophura leucomelanos leucomelanos. Także na piersi i dolnej części ciała nie dojrzymy lancetowatych piór. Jedyne prążki, które znajdziemy na piórach tego ptaka znajdują się na zadzie. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze bardziej sterczący czub. Samice są także ciemniejsze od przedstawicielek wyżej wymienionych podgatunków, a prążkowania są ledwie zaznaczone.
Jest mało prawdopodobnym aby w amerykańskich ptaszarniach można było spotkać Lophura leucomelanos melanota i Lophura leucomelanos moffitti czystej krwi. Od ostatniego razu kiedy je importowano na kontynent amerykański minęło sporo czasu, dlatego spotykane ptaki raczej są krzyżówkami.
Samce melanota przypominają leucomelanos, ale generalnie są ciemniejsze i utraciły białe obramowanie na piórach zadu, ale ciągle mają popielatą klatkę piersiową. Samice są ciemnobrązowe z jasnymi obramowaniami oraz białe gardło, Czub na głowie jest znacznie mniejsze od melanota czy leucomelanos w przypadku obu płci.
Moffitti jest całkowicie czarny, ma ciemny grzbiet jak u melanota i ciemną pierś jak u lathami. Samice bardzo przypominają osobniczki melanota, z tą różnicą, że gardło jest koloru płowożółtego
Podgatunki Lophura leucomelanos williamsi oraz Lophura leucomelanos oatesi nigdy nie były hodowane w ptaszarniach. Williamsi przypomina lathami, ale jest posiada znacznie więcej świderkowatych prążków i jest bardziej szary.
Lophura leucomelanos lineata
Upierzenie górnych części ciała samca jest bardzo bogato upstrzone cienkimi, czarnymi i białymi, świderkowatymi prążkami, co daje wrażenie szarych piór. Czub, podbródek, pierś oraz brzuch są koloru czarnego. Ogon jest długi, jego centralne pióra są koloru płowożółto-białego. Samice są brązowe, a ich czub jest koloru ciemnobrązowy. Na podbrzuszu i klatce piersiowej znajdują się białe prążki w kształcie litery "v' otoczone czernią. Zarówno samiec jak i samica mają nogi koloru szarego lub brązowego.
Lophura leucomelanos crawfurdi
przypomina osobniki z podgatunku lineata, z tym wyjątkiem, że nogi są czerwonawe, a świderkowate prążkowania grzbietu i boków są szersze oraz mniej wyrafinowane. Ogon tego ptaka jest krótszy. Samice są ciemniejsze z bardzo ciemnym, niemalże czarnymi dolnymi częściami ciała. Prążki w kształcie litery "v" są szersze i bardziej wyraziste.
Obecność w hodowli:
Lophura leucomelanos hamiltoni jest najbardziej popularnym ptakiem gatunku spotykanym w hodowli. Dość popularnymi podgatunkami są także Lophura leucomelanos lathami i Lophura leucomelanos leucomelanos. Te trzy podgatunki są bardzo podobne do siebie, dlatego w hodowlach bardzo często spotyka się krzyżówki tych ptaków, których to rodzice były pomieszane. Do ptaków dość dobrze znanych hodowcom można zaliczyć także Lophura leucomelanos lineata. Czystek krwi Lophura leucomelanos crawfurdi są rzadkością w wolierach.
Okres rozrodczy: tak jak w przypadku wielu innych ptaków, tak i tutaj zależy on od klimatu, w którym przebywa kiściec. Ale początek składania jaj jest dosyć późny. Na przykład Lophura leucomelanos lathami rozpoczyna składanie jajek od połowy maja, natomiast Lophura leucomelanos hamiltoni i Lophura leucomelanos leucomelanos dopiero na początku czerwca.
Wiek rozrodczy: samce uzyskują swoje dorosłe upierzenie w pierwszym roku życia i nierzadko są już płodne, tak samo jak samice, które także w pierwszym roku mogą składać zapłodnione jaja.
Wielkość miotu: od 6 do 9 jaj
Okres inkubacji: jaja ptaków uwięzionych wyklują się po średnio 22-23 dniach. Natomiast na wolności ptaki będą potrzebowały na wysiedzenie jaj 20 dni w cieplejszym klimacie, a 22 dni w zimniejszym środowisku. Zaleca się, aby pozwolono kurze na wysiedzenie ich jajek, ponieważ są one bardzo dobrymi matkami.
Informacje hodowlane:
Kiścce wydają się zachowywać w bardzo nerwowy sposób w wolierze, dlatego należy dopilnować aby były one jak największe i z jak największą ilością cienia i miejsc do ukrycia się. Ogólną zasadą jest, że kiścce należy trzymać w parach podczas okresu rozrodczego.
Ptaki tego gatunku wydają się być bardzo wytrzymałymi na zarówno niskie jak i wysokie temperatury, które mogą znosić tak długo jak będą mogły korzystać z wystarczającego schronienia. Zaleca się aby dla bardziej tropikalnych, wschodnich podgatunków przygotować wytrzymałą i ciepłą kryjówkę na zimowe dni.
|
|
|
|
Komentarze (4)Autor: ~Rafał (2015-10-19, 11:34:01) [odpowiedzi: 0] (IP: 108.171.128.161)Odpowiedz
Temat:
Posiadam parę Lophura leucomelanos hamiltoni i mogę powiedzieć że są to najbardziej ufne i spokojne ptaki z pośród popularnych bażantów. Zawsze jako pierwsze podlatują jak tylko wchodzę do woliery.(udało się kilka razy że jadły z... [->] | Autor: admin (2010-08-01, 13:15:13) [odpowiedzi: 2]
Temat:
Dyskusja użytkowników na temat: Kiściec nepalski |
|
