|
|
|
Srebrnodziobek (łać.Lonchura malabarcia)
|
Srebrnodziobek pochodzi z Afryki, zamieszkuje obszary suche od Senegalu aż po Morze Czerwone oraz prawie całą wschodnią Afrykę. W zaroślach zakłada swoje gniazda, niezbyt wysoko nad ziemią. Nie lubi gniazd otwartych, jeśli więc zajmuje je po innych ptakach, to zawsze wybiera te zamknięte z jednym otworem. Chętnie przebywa w towarzystwie innych ptaków , bardzo przyjaźnie i w zgodzie z nimi współżyje, nawet podczas gniazdowania. W ciągu roku odbywa trzy lub cztery lęgi. Nasiona traw są jego głównym pożywieniem, w każdym okresie dojrzałości.
Wygląd.Dziób jest koloru srebrnego z lekkim szafirowym odcieniem, od głowy aż do nasady ogona upierzenie jest barwy szarej z silnym nalotem w kolorze brunatnym. Pierś, brzuch oraz boki mają odcień beżowy. Lotki oraz pióra pokrywowe skrzydeł są koloru brunatnego, a sterówki są brunatno-czarne. Samiczka jest podobna do samczyka. Na podstawie śpiewu możemy rozróżnić płeć Srebrnodziobka. Samczyk wydaje stłumiony świergot, samiczka jedynie pojedyncze tony wabiące. Długość ciała wynosi około 12 cm.
Hodowla.Srebrnodziobki nie są wymagającą odmianą ptaków egzotycznych. Dobre samopoczucie mają w klatce o wymiarach 60x40x40 cm, klatka powinna być oświetlona promieniami słońca oraz powinna być ustawiona w ciepłym pomieszczeniu. Srebrnodziobki lubią spać parami w budce lęgowej. W klatce powinno się znajdować niezbyt głębokie naczynie z wodą, ponieważ w pogodne dni ptaki lubią się kąpać. Na dnie klatki, powinien być wysypany czysty piasek. Poidełko butelkowe jest najlepszym rozwiązaniem dla Srebrnodziobków, ponieważ dzięki niemu wody wystarcza im na kilka dni.
Częste obcowanie z ptakami sprawia, że po kilku dniach nabierają zaufania do swoich opiekunów i nie płoszą się. Mają łagodne usposobienie, żyją gromadnie. Nie robią krzywdy innym ptakom, mogą więc spokojnie z nimi przebywać w wolierach oraz w fruwalkach. Nie powinny przebywać w osamotnieniu, ponieważ stają się smutne, tracą wdzięk i wkrótce giną. Najlepiej czują się w towarzystwie mewek japońskich.
Rozmnażanie.Jest ono udane w każdych warunkach. Ptaki gniazdują w klatkach,
wolierach lub witrynach. Powinny mieć zapewnioną odpowiednią temperaturę, światło a najważniejsze jest to aby ptaki były płciowo dojrzałe. Gniazdo zakładają w zamkniętej budce o wymiarach 10x10x10 cm. Otwór powinien mieć średnicę 3 cm. Niektóre pary lubią półotwarte budki. Gniazdo robią niedbale, najczęściej z suchej trawy oraz krótko pociętych włókien konopnych.
Samczyk sygnalizuje uganianiem się za swoją partnerką porę do gniazdowania. Bardzo często wchodzi też do budki oraz stale cos wnosi do środka, przy czym dużo śpiewa. Po paru dniach samiczka przyłącza się do niego, co jest równoznaczne z zaakceptowaniem partnera. Wspólnie budują gniazdo, a w tym czasie dochodzi do kopulacji. Samicza przeciętnie znosi od 4 do 6 jaj. Podczas wysiadywania jaj, samczyk często wyręcza w tym samiczkę. Oboje karmią potomstwo, które zachowuje się dosyć spokojnie. Młode w gnieździe przebywają do 23 dnia życia. Często się zdarza, że podczas wychowu młodych samiczka znosi kolejne jaja, a samczyk w tym czasie nadal karmi młódki. Samczyk czasami już po kilkunastu dniach odchowu zaczyna się uganiać za samiczką, dąży przez to do następnej kopulacji. Należy wówczas usunąć go z klatki, aby uratować młódki, którymi musi się zając sama samiczka. W czasie wychowu stosujemy takie same pokarmy, jak dla
zeberek. Urozmaicona karma jest gwarancją otrzymania dobrego przychówku. Młode mniej więcej po 10 dniach od opuszczenia budki staja się samodzielne, tzn. zaczynają same pobierać pokarm. W wieku 5-8 tygodni młode uzyskują ubarwienie charakterystyczne dla ptaków dorosłych. Młodzieńcze upierzenie jest barwy matowo-szarej, ale z wyraźnym rysunkiem jakie będzie posiadał ptak jak dorośnie.
|
|
|
|
Komentarze (1)Autor: ~mariuszD_0@interia.pl (2016-03-03, 11:55:51) [odpowiedzi: 0] (IP: 37.7.133.8)Odpowiedz
Temat:
piękne ptaszki ciche samczyk ładnie spiewa, niestety samiczka mi padła i mam problem e znalezieniem samiczki |
|
