|
|
|
Bernikla hawajska (łać.Branta sandvicensis)
|
Bernikla hawajska (łac. Branta sandvicensis) - jej naturalnym terenem, na którym żyje to Hawaje - archipelag leżący na północno-środkowej części Oceanu Spokojnego. Wyspy te w latach 1527-1554 były odkrywane najprawdopodobniej przez Hiszpan. Swoje łacińskie "sandvicensis" bernikla hawajska otrzymała zaraz po tym, jak w 1778 roku angielski żeglarz J. Cook nadał wyspom nazwę Sandwich.
Bernikle hawajskie doskonale dostosowały się do życia na suchym lądzie - jakby tego było mało, ich pożywienie jest ściśle związane bardziej z ziemią niż z wodą. Żywią się, więc owocami np. borówek, jagód. Rośliny znajdujące się pomiędzy blokami skalnymi też są ochoczo zjadane przez bernikle hawajskie (w głównej mierze są to rośliny posiadające inulinę (wielocukier) a nie skrobię).
Bernikle hawajskie przebywają na terenach spowitych lawą wulkaniczną, na nizinach oraz w górach powyżej 1000m.n.p.m. Jednak zdarzały się przypadki, że bernikle hawajskie spotykane były na terenach dużo wyższych niż 1000m.n.p.m. (masywy wulkaniczne Hualalai, Mauna Loa oraz na Hawajach). Rozmnażają się w drugim oraz w trzecim roku swojego życia. Okres lęgowy zaczyna się już w listopadzie, trwa aż do początku marca (lub już pod koniec lutego). Samica znosi od 4 do 6 białokremowych jaj, wysiadywanych następnie przez samicę przez okres około miesiąca (28-30dni).
Pisklęta rozwijają się bardzo powolnie, ze względu na panujące tam warunki - długie tropikalne dni, zimne noce. Samodzielność osiągają po okresie 70-85 dni od wyklucia, - czyli bardzo późno w stosunku do swoich rówieśników innych gatunków gęsi będących na północy. Bernikle hawajskie przez miejscowych nazywane są "nene" - nazwa ta przyjęła się również w kręgach hodowlanych.
Bernikle hawajskie są bardzo agresywnym gatunkiem, przez co są trudne w hodowli, ponieważ nie można umieszczać z nimi żadnych innych gatunków. Podczas okresu lęgowego są w stanie zaatakować nawet człowieka, przez co są mało lubianym gatunkiem hodowlanym. Na jednym wybiegu może przebywać wyłącznie jedna para ptaków. Ptaki te wymagają dobrze utrzymanego trawnika (na nim się żywią) oraz miejsca, w których będą się mogły schować (zarośla itp.). Zbiornik wodny nie jest konieczny, ze względu na to, że bernikle hawajskie nie wchodzą zbyt często do wody.
|
| Parka bernikli hawajskich z młodymi |
Bernikle hawajskie już późną jesienią są bardzo w złej sytuacji, ponieważ przystosowane są do ciepłych klimatów, więc należy pod koniec jesieni przenieść je do pomieszczenia. W pomieszczeniu tym powinna znajdować się gruba warstwa słomy oraz świeża woda z paszą. Temperatura w takim pomieszczeniu nie może być poniżej zera stopni Celsjusza.
W naszych warunkach bernikle hawajskie przystępują do lęgów pod koniec stycznia lub na początku lutego, dlatego gniazda (płytkie skrzynki lub wiklinowe kosze) umieszczone powinny być w miejscach, w których bernikle hawajskie.
Żywienie:
Dieta bernikli hawajskich jest bardzo prosta - trzeba dostarczać im stale świeżej zielonki podawanej z roślinami okopowymi (najlepiej z dodatkiem suszu np. z pokrzywy lub lucerny) oraz odrobina zboża.
Tuż przed okresem lęgów podajemy granulat dla gęsi hodowlanych bogatych w białko zwierzęce. Pisklęta powinny dostawać paszę dla gąsiąt oraz posiekaną zielonkę.
Ubarwienie:
Bernikla hawajska jak wszystkie z rodziny gęsiowa tych mają upierzenie takie samo (samiec i samica).
Kolor upierzenia to przede wszystkim brąz przewijający się z motywami czerni i bieli (wielu określa te kolory "kawa z mlekiem"). Na głowie charakterystyczna czarna, gruba i długa pręga widniejąca na tylniej części szyi. Pierścień dookoła dolnej części szyi czarny. Reszta szyi brązowo-czarna (okolice uszu jasnobrązowe). Na szyi charakterystyczne ułożenie piór sprawiające wrażenie blizn, lub fałdów. Reszta upierzenia brązowawa z jasnymi obwódkami dookoła każdego pióra, tworząc efekt łuskowania. Brzuch jasny, nogi szare, dziób czarny. Wielkość bernikli hawajskich to około 57-72cm.
Bernikla hawajska jest gatunkiem monotypowym.
Historia:
Wielu hodowców twierdzi, że gatunek ten pochodzi od bernikli kanadyjskich, które zaczęły się na przestrzeni wieków zmieniać tworząc nowy, odrębny gatunek. Obie formy różnią się jednak nie tylko ubarwieniem, lecz całą morfologią. Bernikle hawajskie posiadają zdecydowanie dłuższe nogi oraz bardziej zredukowane błony pławne niż bernikle kanadyjskie.
|
|
|
|
Komentarze (0)Brak komentarzy do tego artykułu
|
