Informacje ogólne:
Bernikla kanadyjska (łac. Branta canadensis) to gęś występująca na terenach prawie całej Ameryki Północnej (od Alaski aż po Wielkie Jeziora). Bernikle kanadyjskie zimują na południowych obszarach Ameryki Północnej. Gęś ta ze względu na swoją dużą masę największych podgatunków oraz ze względu na łatwość hodowli ma swoich ulubieńców, którzy starają się udomowić największe z podgatunków. Dzikie osobniki bernikli kanadyjskiej spotkać możemy na rozległych, trawiastych wybiegach, na których to bernikle kanadyjskie z ochota się pasą. Żywią się praktycznie tym, co znajdą na swojej drodze - nie ważne, czy to roślinka, czy jakieś małe skorupiaki, mięczaki, czy nawet ryby.
Młode łączą się w stałe pary. W trzecim roku życia, młode osobniki przystępują do rozmnażania, zakładając wpierw swoje pierwsze gniazdo. Gniazdo zazwyczaj jest wygrzebane w gęstych szuwarach, tak, aby jak najmniej zwierząt do niego trafiło. Podgatunki południowe znoszą od 3-10 kremowych jaj wysiadując je następnie przez okres 25-30 dni. Natomiast gatunki północne znoszą od 3-5 jaj również o kremowobiałej barwie. Jaja wysiadują jednak przez 24-25 dni.
Pisklęta niedługo po wykluciu są wodzone przez parkę bernikli kanadyjskich szukają pokarmu. Za młodu bernikle kanadyjskie potrzebują w swojej diecie więcej białka zwierzęcego niż dorosłe osobniki. Młode podgatunków południowych są samodzielne dopiero po 60 dniach od wyklucia, podczas gdy podgatunki północne już po 40 dniach. Po okresie usamodzielnienia tworzą się rodzinne grupy, żerujące, i czuwające wspólnie. Bernikle kanadyjskie nie są trudne w hodowli, więc często są wybierane przez początkujących hodowców.
Wygląd:
Bardzo łatwo poznać gatunek tej gęsi - bernikli kanadyjskiej. Przede wszystkim pierwsze, co może nam się rzucać w oczy jest czarna głowa z białymi plamami po każdej stronie (na policzkach oraz w okolicy podbródka). Reszta upierzenia jest brązowa z charakterystycznymi białymi obwódkami dookoła każdego pióra, - co ciekawe, z wierzchu są ciemniejsze, od spodu zaś jaśniejsze. Zarówno pióra nadoponowe jak i podogonowe są białawe, ogon natomiast w całości czarny.
Lotki brązowo czarne. Nogi oraz dziób w całości czarne. Samce są większe niż samice - to jedyna cecha różniące samca od samicy. Młode osobniki w całości szare bez białych prążków. Bernikla jest gatunkiem politypowym, czyli posiadającym kilka podgatunków. W przypadku bernikli kanadyjskich tych podgatunków jest aż 11. Długość ciała każdego z podgatunku:
Branta canadensis canadensis - 90-100cm.
Branta canadensis hutchinsii 60-70cm.
Branta canadensis maxima - 90-110cm.
Branta canadensis moffitti - 90-110cm.
Branta canadensis parvipes - 75-85cm.
Branta canadensis taverneri 75-85cm.
Branta canadensis interior - 80-95cm.
Branta canadensis fulva - 90-100cm.
Branta canadensis occidentalis - 75-85cm.
Branta canadensis minima - 55-65cm.
Branta canadensis leucopareia - 60-70cm.
Bernikle poza południowymi obszarami Ameryki Północnej spotkać możemy na terenach Europy.
Historia:
W roku 1768 pierwsze osobniki bernikli kanadyjskich (najprawdopodobniej był to gatunek Branta canadensis canadensis) zostały przewiezione na tereny europy w celu urozmaicenia stawów oraz jeziorek parkowych w Anglii. Jednak wkrótce po umieszczeniu ich w nowym otoczeniu, ptaki zdziczały i od tej pory poszerzają swoje tereny występowania. Obecnie dwie najbardziej spotykane populacje to populacja angielska oraz populacja szwedzka - tym samym są to dwie największe gęsi, które spotkać można w Europie.
W roku 1905 kilkadziesiąt sztuk bernikli kanadyjskich sprowadzono do Nowej Zelandii, gdzie po ćwierć wieku liczebność tych gęsi wzrosła dramatycznie szybko, stając się bardzo uciążliwymi szkodnikami pól uprawnych.
Hodowla:
Jeżeli chcemy, aby nasze bernikle kanadyjskie czuły się bardzo dobrze powinniśmy zapewnić im dostęp do zbiornika wodnego (ważne, alby woda w zbiorniku była czysta) obfitego w roślinność nadbrzeżną oraz dobrze utrzymany trawnik. Gdy zbliża się wiosna, bernikla kanadyjska wyrabia w ziemi dołek - najchętniej blisko zbiornika wodnego. W czasie wysiadywania jaj przez samicę, samiec pilnuje terenu, by nic nie zagrażało jajom oraz samicy. W tym właśnie czasie bernikle kanadyjskie stają się agresywne wobec innych ptaków.
Po wylęgach agresja ta ustępuje powodując powrót łagodności tych gęsi, - dlatego podczas okresu (najlepiej kilka dni przed) lęgów zaleca się przeniesienie parki do osobnych wolier w celu uniknięcia niepotrzebnych spięć pomiędzy parką a innymi ptakami. Gdy młode się wylęgną, a agresja zaniknie, cała rodzina zaczyna okres ciągłego poszukiwania pożywienia. Bernikle kanadyjskie żywią się głównie trawą, ziarnami zbóż, roślinami wodnymi.
Młode bernikli kanadyjskiej
W okresie jesieni i zimy chętnie wzbogacają swoją dietę o okopowe oraz susz z zielonek drobno posiekanych. Podczas wiosny natomiast zaleca się dodatek granulatu dla gęsi hodowlanych. Pisklęta powinny żywić się rzęsą wodną oraz granulatem dla młodych gęsi. Bernikle kanadyjskie są gatunkiem bardzo odpornym na niskie temperatury. Na wszelki wypadek zaleca się posiadanie pomieszczenia z grubą warstwą słomy oraz z temperaturą wyższą niż zero stopni Celsjusza.
