|
|
|
Bernikla mała (łać.Branta canadensis minima)
|
|
| Bernikla mała |
Bernikla ta jest najmniejszym przedstawicielem z gatunku bernikli, co oczywiście nie ujmuje w niczym tej pięknej gęsi, gdyż jest bardzo popularna wśród hodowców. Bernikla mała najmniejszym przedstawicielem podgatunku bernikli kanadyjskiej.
Gniazdowanie:
Bernikla mała spośród wszystkich podgatunków gniazduje na terenach wysuniętych najbardziej na północ (zachodnie wybrzeże Alaski).
Zimuje na terenach zachodnich Wyżyn Kolumbii, oraz po południowej oraz południowo-zachodniej stronie Kalifornii.
Bernikla mała posiada upierzenie praktycznie takie samo jak inne bernikle, jednak największą różnicą jest oczywiście wzrost. Bernikla mała jest odrobinkę większa od kaczki krzyżówki czy mandarynki(długość jej ciała waha się w przedziale 55-65cm).
|
| Bernikla mała w towarzystwie kaczek krzyżówek |
Rozrody/Gniazdo:
Rozrody są bardzo ściśle określone, z panującymi na terenach występowania, porą roku.
Arktyczne i krótkie lato nie sprzyja rozrodowi, a inne pory roku są niekorzystne, więc gęsi te muszą się śpieszyć z przystępowaniem do lęgów. Wszystko wygląda tak, że już na początku maja (zaraz, gdy zaczyna topnieć śnieg) wielkie tworzą się wielkie skupiska bernikli małej, przylatujące na tereny lęgowe.
Bernikla mała znosi od 3 do 5 jaj o jasnokremowej barwie, które wysiaduje samica przez 25 dni.
Gniazda tworzone są na wysepkach, najchętniej na bagnistych przybrzeżach, ogólnie na terenach nizinnej tundry. Rola samca w tym okresie jest bardzo prosta - ma bronić terytorium odganiając każde zbliżające się zagrożenie.
Gdy młode osobniki bernikli małej (tzw. gąsiory) są samodzielne (okres ten przypada na 7-8 tydzień po wykluciu), zaczynają tworzyć stada osiągające ogromne ilości osobników.
Pisklęta niedługo po wykluciu są wodzone przez parkę bernikli małych, szukając pokarmu. Za młodu bernikle małe potrzebują w swojej diecie więcej białka zwierzęcego niż dorosłe osobniki.
Zachowanie:
Pod koniec czerwca zaobserwować można stada mieszane, czyli dołączenie się osobników bernikli małej z osobnikami śnieżyc cesarskich, tworząc niezwykle wielkie stado (tak zwane stado tymczasowe), wydając przy tym niezwykle głośne i krzykliwe nawoływania każdej z gęsi.
Stado tymczasowe będzie leciało na północ, by tam, w spokoju przejść proces pierzenia, (osobniki wtedy nie mogą latać, więc są bardzo narażone na drapieżniki czyhające na ich życie.
Wracają na tereny zimowe dopiero we wrześniu, gdzie stada lecące tworzą wielką chmurę wydającą głośne piski.
Bernikla mała nie potrzebuje nie wiadomo jak dużej woliery, wystarczy jej w zupełności mała wolierka. Zimy w Polsce znosi bardzo dobrze.
|
| Parka bernikli małej z młodym |
Hodowla:
Bernikla mała jest bardzo towarzyską gęsią.
Żywić można ją tym samym, czym karmi się większe bernikle kanadyjskie.
Bernikle małe żywią się głównie trawą, ziarnami zbóż, roślinami wodnymi.
W okresie jesieni i zimy chętnie wzbogacają swoją dietę o okopowe oraz susz z zielonek drobno posiekanych. Podczas wiosny natomiast zaleca się dodatek granulatu dla gęsi hodowlanych. Pisklęta powinny żywić się rzęsą wodną oraz granulatem dla młodych gęsi. Bernikla mała jest gatunkiem bardzo odpornym na niskie temperatury. Na wszelki wypadek zaleca się posiadanie pomieszczenia z grubą warstwą słomy oraz z temperaturą wyższą niż zero stopni Celsjusza.
Bernikle kanadyjskie są bardzo piskliwymi przedstawicielami gęsi, co hodowcy wykorzystują nazywając je czasami berniklą krzykliwą.
|
|
|
|
Komentarze (2)Autor: admin (2010-08-01, 13:15:13) [odpowiedzi: 1]
Temat:
Dyskusja użytkowników na temat: Bernikla mała |
|
