Miejscami występowania Kazarki obrożnej są: Australia oraz Tasmania. Po okresie rozrodczym ptaki wędrują nieco na północ od terenów lęgowych. Na terenach lęgowych Kazarka obrożna zasiedla, płytkie słodkowodne i słonawe jeziora, laguny, bagna w otoczeniu rozproszonych drzewostanów. Zimuje na dużych zbiornikach wody, ujściach rzek oraz na wybrzeżach.
Wygląd.
Głowa i górna część szyi samca jest czarna, z zielonym metalicznym połyskiem. Pierś oraz dolna część szyi koloru czerwonocynamowego, odgraniczone od górnej części szyi białą obręczą. Wierzch ciała czarny z brązowym smugowaniem, spód koloru czarnego. Biała plama na skrzydle w okolicy przedramienia. Lusterko koloru czarnozielonego. Ogon czarny z zielonym połyskiem. Dziob i nogi ciemnoszare, niemal czarne, oczy koloru brązowego. Samica nieco mniejsza, a jej barwy są mniej kontrastowe. Pióra wokół nasady dzioba oraz pierścień wokół oka, barwy białej. Długość ciała 56-72 cm.
Rozmnażanie.
Gniazduje samotnie w dziupli, za ziemi wśród skał lub roślin, ewentualnie w norze. Samica znosi ok 5-14 jaj, koloru kremowego, które znosi 30-33 dni. Młode wodzone są przez 50-70 dni, w tym czasie potomstwo jest już samodzielne i zdolne do lotu. Dojrzewają miedzy 2 a 3 rokiem życia. Tworzą trwałe pary, ale czasami zdarza się tak, że zmieniają partnera. Żerują rano i wieczorem. Pokarm zdobywają na wodzie, ale głównie na ladzie. Żywią się zielonymi częściami roślin (turzyce, glony, wyższe rośliny wodne), nasionami a także bezkręgowcami (mięczaki, skorupiaki, owady) oraz małymi rybkami. Podczas lęgów pozostają na swoim terytorium, podczas pierzenia towarzyskie i migrują na inne tereny.
Hodowla.
Spotykane są coraz częściej w hodowlach. Są dosyć spokojne w towarzystwie, mogą przebywać z dużymi kaczkami. Lecz podczas rozrodu, mogą być agresywne i wymagają wtedy osobnych wybiegów. Ptaki młodsze niż 3 letnie są mniej agresywne od starszych. W naszym klimacie lęgi trwają od marca do maja. Gniazdują najchętniej na ziemi wśród roślin, w budkach, koszach lub sztucznych norach. Nie są zawsze łatwe w hodowli. Inkubatory i sztuczny odchów ptaków są czasem koniecznością. Pisklęta dość łatwo zapamiętują obraz opiekuna, dlatego kontakt z innymi powinien być ograniczony. W innym przypadku samce lgną do ludzi i mogą stać się agresywnymi wobec samic. Dość wytrzymałe na niskie temperatury, jednak podczas silnych mrozów, zimnego wiatru, zamieci śnieżnych, powinny mieć możliwość schronienie się, w suchym pomieszczeniu na warstwie słomy.
Obrączki 16 mm.
Pożywienie.
Żywią się trawą na wybiegu, ziarnem zbóż, granulatem dla kaczek hodowlanych, okopowymi, wszelkimi zielonkami. Pisklęta jedzą larwy mączników i ochotek, mieszankę paszową dla kacząt, rzesę wodną i inne drobno posiekane zielonki.
|
