Gatunek ten jest rodzajem kaczki pływającej, a jej zamieszkanie można określić bardzo łatwo:
Ameryka Południowa od tzw. Ziemi Ognistej po Brazylię południową oraz środkowe Peru.
Znaleźć ją można również na Falklandach.
Zarówno samica jak i samiec tego gatunku posiada ubarwienie bardzo podobne, co może być uciążliwe w identyfikacji płci.
Ubarwienie jednak jest bardzo efektowne u tego gatunku.
Brunatnoszary kolor możemy spostrzec na wierzchu głowy, która sięga aż po dolne granice oczu, z kolei reszta głowy oraz gardło w kolorze kremowym.
Pierś jak i przednia część boku tułowia z wyraźnymi czarnobrązowymi plamkami.
U nasady szarego ogona zauważalne delikatne poprzeczne prążkowania.
Wierzch ciała w kolorze brunatnoczarnym z charakterystycznie wydłużonymi piórami. Lusterko zielone, z błyszczącym czarnobiałym (bardzo rzadko czarnoszarym) obramowaniem.
Dziób w odcieniu bardzo jasnego niebieskiego z czarnym podłużnym pasem na części górnej oraz z czarnym paznokciem.
U każdej kaczki z tego gatunku można zauważyć charakterystyczne jak i bardzo piękne żółte plamy, które usytuowane są po obydwu stronach nasady górnej części dzioba.
Nogi ciemnoszare, oczy zaś zazwyczaj w brązowawym odcieniu.
Jedyną różnicą, która rozróżnia samca od samicy jest wielkość i intensywność kolorów upierzenia.
Samica jest nieco mniejsza niż samiec, natomiast samiec jest minimalnie jaśniejszy od samicy swego gatunku.
Pióra u samca są dłuższe, z kolei boki tułowia bardziej wyraziste. Dziób jaśniejszy z malutką ciemnożółtą plamką.
Anas versicolor versicolor - żyje on na terenach południowej Brazylii, Boliwii, środkowego Chile oraz Paragwaju, Urugwaj, jak i środkową Argentynę.
Długość ciała 38-43cm.
Anas versicolor fretensis - podgatunek ten gniazduje się w Chile południowej, na terenach Argentyny południowej, na Ziemi Ognistej jak i na Falklandach.
Okres zimowy zamieszkuje w południowej Brazylii, na terenach wschodniej Boliwii oraz w Paragwaju.
Upierzenie jest ciemniejsze w odcieniu brązowawym.
Dziób w kolorze niebieskim, z bardzo intensywnymi żółtymi plamkami u nasady.
Długość ciała waha się w przedziale 43-48cm.
Anas versicolor puna - od niedawna uznawany przez coraz większą liczbę ludzi za osobny i odrębny gatunek Anas puna.
Występuje on w środkowej części Peru, zachodniej Boliwii po północne tereny Chile.
Wierzch głowy u tego podgatunku bardzo ciemny, niemalże podchodzący pod czerń, reszta głowy bardzo jasna, białokremowa.
Dziób bardzo zabarwiony w kolorze, który określany jest jako hiacyntowoniebieski.
Podgatunek ten nie posiada charakterystycznego dla tego gatunku żółtych plam u nasady.
Żyją one zazwyczaj w Andach powyżej 3600 m n.p.m.
Długość ciała w granicach 48-51 cm.
Samica srebrzanki modrodziobej.
Samiec srebrzanki modrodziobej
Srebrzanki modrodziobe zamieszkują i zasiedlają okolice jezior słodkowodnych, mokradeł, stawów - ogólnie tam, gdzie okolica bogata jest w roślinność nadbrzeżną, zazwyczaj na terenach otwartych.
W regionie południowych rejonach zasięgu lęgowych, lęgi zaczynają się już w październiku lub w listopadzie, natomiast na terenie Peru odnajdują się one od września aż po marzec.
Gniazdo jest budowane przez samicę na ziemi, w okolicach, gdzie będzie mieć dostęp do wody, wśród blisko rosnących i ukrywających gniazdo traw i szuwarów.
Samica składa średnio od 7-11 jaj o kremowej barwie, które są wysiadywane prawie 4 tygodnie, bo od 24-27 dni. Żywienie piskląt wygląda mniej więcej tak, że rodzice karmią je głównie małymi i drobnymi wodnymi bezkręgowcami. W okresie 50-60 dnia od wylęgu młode pisklęta stają się już niezależne.
Dojrzewanie określa się na okres 1 roku życia.
Jeżeli utworzy się jakaś para, stanowią wtedy bardzo silną, długotrwałą rodzinę.
Żerowanie odbywa się w wodzie, srebrzanki modrodziobe przecedzają wierzchnie warstwy, gruntują, nie rzadko również nurkując.
Żywienie nie jest jakieś wyjątkowo wyjątkowe, gdyż żywią się one nasionami, bardzo często zjadają młode i zielone części roślin wodnych, owady żyjące w wodzie, larwy tychże owadów, mięczaki oraz skorupiaki.
Srebrzanki modrodziobe zazwyczaj widziane są w małych stadkach, bardzo często w pojedynczych parkach, lecz zdarzają się i wielkie stada liczące nie tylko dany gatunek.
Jeśli chodzi o hodowlę, to najczęściej można znaleźć podgatunek Anas versicolor versicolor.
Głównie za piękne barwy upierzenia, lecz również i dlatego, iż są to bardzo przyjaźnie nastawione ptaki, nadające się do hodowli wielogatunkowej, chociaż wiele hodowców umieszcza je w osobnych wybiegach, w celu zwiększenia wydajności hodowlanej.
Połowa kwietnia i czerwca to okres przystępowania do lęgów.
Ptaki te robią gniazda w koszach lub budkach, ale najbardziej preferowanym miejscem jest ziemia wśród bujnej roślinności.
Pisklęta stanowczo powinny otrzymywać mieszankę paszową dla kacząt, zooplankton, rzęsę, larwy ochotek, poczwarki mrówek a także mięczaki.
Dorosłe osobniki żywimy ziarnami zbóż, okopowymi, roślinami zielonymi oraz granulatem.
Gdy zima jest łagodna kaczki te bardzo dobrze ją zniosą, gdy mają staw do możliwości w nim pływania, jednak, gdy noc lub dzień jest bardzo mroźnym okresem, zwierzęta te powinny być umieszczone w wolierze, w którym znajdą grubą ściółkę ze słomy.
