|
| Gołąb pląsacz staronadwiślański |
Pląsacz staronadwiślański jest rasą gołębi sprowadzoną prawdopodobnie z Azji. Od roku 1730 były hodowane w Berlinie oraz w dorzeczu Wisły. Gołąb tej rasy jest mały, jego budowa ciała jest krępa, posiada okrągłą głowę, na której umieszczony jest krótki dziób. Pląsacz staronadwiślański jest gołębiem nisko stojącym, posiada bardzo pulsującą szuję. Posiada bardzo dużo wdzięku, jest bardzo ufnym gołębiem.
Wygląd
Pląsacz staronadwiślański posiada głowę szeroką o okrągłym kształcie, policzki pełne, na głowie znajduje się szerokie, wysokie i strome czoło, bez korony lub z okrągłą koroną. Oczy gołębi tej rasy mają barwę perłową, ale u osobników białych tej rasy oczy są w barwie ciemnej. Brew dość szeroka o delikatnej strukturze, płaska, w barwie lekko różowej lub bladej. Pląsacz staronadwiślański posiada krótki, gruby oraz tępy dziób, który wraz z czołem tworzy skierowany w dół kąt rozwarty. Dziób jest w barwie jasno-cielistej. Osobniki o czarnym i niebieskim umaszczeniu mogą posiadać ciemną plamkę na końcu dzioba. Woskówki u tej rasy gołębi są bardzo dobrze rozwinięte. Szyja bardzo pełna o średniej grubości, troszkę odchylona do tyłu, podczas podniecenia zaczyna mocno pulsować. Pierś bardzo szeroka, dobrze zaokrąglona, wyraźnie wysunięta do przodu. Poprzez wysunięcie do przodu piersi jest czasami możliwe do zauważenia pionowe skrępowanie upierzenia piersiowego. Plecy pląsacza staronadwiślańskiego są krótkie, szerokie, a niekiedy także wklęsłe bądź bardzo wysoko wysklepione jest upierzenie kupra. Skrzydła gołębi są bardzo szerokie ale krótkie, zawsze spoczywają na ogonie. Ogon zwarty i krótki. Nogi są krótkie, znajduje się na nich krótkie upierzenie, nogi nie posiadają łapci. Obrączka numer 8. Podczas wystaw ptaków ozdobnych gołąb pląsacz staronadwiślański oceniany jest za szerokość głowy oraz jej zaokrąglony kształt, za kształt i wygląd dzioba, za postawę i kształt figury, za opierzenie nóg, za barwę oczu, za rysunek opierzenia i jego kolor oraz za ogólny wygląd.
|
| Pląsacz staronadwiślański w gołębniku |
Upierzenie rasowych gołębi pląsaczy staronadwiślańskich powinno być możliwie krótkie, ale bardzo dobrze rozwinięte. Gołębie tej rasy występują w następujących kolorach: jednokolorowe- białe, brązowe, czarne, czerwone, kawowe, niebieskie, niebieski - groch oraz żółte; srokacze i białolotne - występują we wszystkich kolorach; tygrysowate - czarne, czerwone oraz żółte. Wszystkie kolory w jakich występują gołębie pląsacze staronadwiślańskie musza być bardzo czyste i intensywne. Gołębie w kolorze sroczym posiadają widoczny kolor na głowie, szyi, piersi, ramionach, plecach oraz na ogonie; w białej barwie jest brzuch, opierzenie nóg, tarcze skrzydeł, lotki, mniejsza lub większa plamka (serce), z przodu w górnej części szyi, mogą występować również bez plamki. Hodowcy powinni starać się wyhodować gołębie z jak najlepszym rysunkiem. Gołębie białolote posiadają na swoim upierzeniu po kilka białych lotek. Ich ilość oraz równomierność rozłożenia są bez znaczenia; ale musza to być pierwsze lotki i nie mogą być przeplatane innymi kolorowymi. Dolne opierzenie nóg może być białe. U tej rasy gołębi dopuszczalne jest białe opierzenie znajdujące się przy kuprze. Gołębie o upierzeniu tygrysowatym posiadają kolorowe lotki oraz ogon; zaś głowa i szyja ma mało białego upierzenia. Na tarczach skrzydeł powinno przeważać dużo białego.
Wady wyglądu
Wadą wyglądu jest wąskie czoło, wysadzone czoło, widoczna płyta na głowie, spiczasty, zbyt cienki, bądź źle wystawiony dziób. Gołębie rasowe pląsacze staronadwiślańskie nie mogą posiadać zbyt grubej lub za długiej figury, gołębie nie mogą zbyt wysoko stać. Ta rasa gołębi nie może posiadać zbyt długiego opierzenia, błędnie opierzonych nóg, wadą są widoczne łapcie, jak również niedopuszczalne są opuszczone skrzydła.
|
