Motyl warszawski jest gołębiem, który został wyhodowany w pierwszej połowie XX wieku. Wiele pracy hodowlanej w uszlachetnienie tej rasy włożyli hodowcy warszawscy. Gołąb bardzo chętnie był także hodowany na terenach Łodzi. Dzisiaj rasa jest także bardzo chętnie hodowana i poważana w różnych regionach naszego kraju. Motyl warszawski jest gołębiem o średniej wielkości, jego sylwetka ma zaokrąglony kształt. Postawa ciała gołębia jest dumna o uniesionej i wypiętej piersi . Szyja lekko pulsująca, opierzenie bardzo obfite i dobrze przylegające. Gołąb na co dzień posiada bardzo żywe usposobienie i łagodne, jest mało płochliwy.
Motyl warszawski jest gołębiem posiadającym małą, okrągłą głowę, na której znajduje się szerokie i wysokie czoło. Głowa bez korony. Policzki uwidocznione. Oczy o perłowej barwie, źrenica mała o wyraźnie zaznaczonych krawędziach. Brew dwurzędowa o barwie cielistej. Dziób gołębia jest krótki, gruby, bardzo tępo zakończony oraz zwarty. Woskówki małe, bardzo dobrze przylegające, w barwie biało przypudrowanej. Dziób gołębia wraz z linią tworzy kąt widoczny rozwarty. U osobników czarnych dziób jest w kolorze czarnym, zaś u osobników żółtych i czerwonych barwa jest jasna (woskowa). Szyja o średniej długości, kształtem stożkowa, widocznie wygięta do tyłu. Podgardle widocznie zaokrąglone i wycięte. Gołąb powinien lekko pulsować szyją. Pierś motyla warszawskiego jest dość szeroka, zaokrąglona, wygięta do przodu, wysoka uniesiona. Plecy krótkie, bardzo mocne, szerokie, zaokrąglone, ukośnie opadające. Skrzydła gołębia są mocne, sprężyste, bardzo dobrze są rozwinięte ramiona. Skrzydła przylegają do tułowia.
Gołębie motyle warszawskie w gołębniku
Lotki są zwarte. Skrzydła spoczywają na ogonie, nie krzyżują się ze sobą. Dość krótki ogon, jest zwarty, nieco opadający do dołu. Nogi średnio wysokie, prawie proste, bogato upierzone na całej długości, tworzą na udzie tzw. "bufy". Łapcie bardzo dobrze rozłożone, długie i gęste. Barwa pazurków zgodna z kolorem dzioba. Podczas wystaw ptaków ozdobnych motyl warszawski jest oceniany za kształt i wygląd głowy, za oczy, za brew, dziób i ich kolor, za kształt i budowę ciała, za szyję, za cały rysunek upierzenia, za kolor upierzenia, za upierzenie nóg oraz za ogólny wygląd.Wyklucza się z oceny gołębie z białymi piórami w ogonie oraz lotkach I i II rzędu. Obrączka numer 10.
Motyl warszawski posiada bardzo obfite i gęste upierzenie, które dobrze przylega do ciała. Gołąb tej rasy występuje w następujących odmianach barwnych: czarna, czerwona, żółta. Wszystkie odmiany barwne w jakich występują te gołębie rasowe muszą charakteryzować się bardzo intensywnym i nasyconym kolorem z widocznym połyskiem. Wszystkie lotki I i II rzędu oraz ich pokrywy (tzw. " III rząd") powinny być barwne i jedną linią odcinać się od bieli skrzydła. Barwny musi być także ogon gołębia oraz jego łapcie powyżej stawu skokowego. "Bufy" muszą być bardzo barwne, gdzie u rasowych gołębi są dopuszczalne także nakrapiania. Tarcze skrzydeł, pierś, szyja oraz głowa u rasowych gołębi muszą być pstre z zachowaniem kontrastu między bielą, a kolorem podstawowym. Dominującym kolorem w barwie upierzenia tych gołębi jest kolor biały, zaś ilość kolorowych plamek maleje widocznie w kierunku głowy ptaka.
Rasowy motyl warszawski nie może posiadać głowy płaskiej, kanciastej oraz wąskiej. Oczy rasowych gołębi nie może posiadać kolorowej tęczówki, jak również oko nie może posiadać zbyt dużo krwawych żyłek. Dziób nie może być długi, cienki, spiczasty oraz źle zwarty. Brew nie może być w barwie różowej lub czerwonej. Sylwetka rasowego motyla warszawskiego nie może być zbyt nienaturalnie wydłużona. Niedopuszczalne są obwisłe skrzydła, małe łapcie bądź "bufy". Błędem wyglądu jest także krótka i za gruba szyja, pozbawiona widocznego wcięcia podgardla. Rasowe gołębie nie mogą być pozbawione braku kontrastu w upierzeniu, jak również nie mogą posiadać dużych plamek na głowie, karczku, podgardlu oraz na piersi. Błędem w wyglądzie motyla warszawskiego jest brak odpowiednio rozłożonego pstrego upierzenia. Wadą wyglądu jest także barwa upierzenia, która jest mało intensywna lub z domieszką innych odcieni rzucających się w oczy. Niedopuszczalne są białej barwy pióra mieszczące się w łapciach.
