Gołąb rasy Murzyn Polski został wyhodowany w drugiej połowie XIX wieku, w tworzeniu tej rasy brali udział hodowcy z Kujaw, Łodzi, Warszawy oraz okolicznych miejscowości jak Sochaczew, Żyrardów i Grodzisk Mazowiecki.
Murzyn Polski wszystkie części swojego ciała ma możliwie długie, jest wysokim gołębiem o ukośnej ale także wyprostowanej postawie. Murzyn Polski posiada piękne jasne oko oraz ciekawe ubarwienie o barwach szarobrunatnych z mocnym nasyceniem oliwkowym, które czasami przechodzi w barwę czarną.
Głowa murzyna Polskiego jest wąska oraz długa, jest noszona prawie poziomo, z profilu dziub ptaka wraz z głową tworzy jedną nieprzerywalną nieco wypukłą linię. Głowa gołębia z tyłu jest łagodnie zaokrąglona, łączy się z linią szyi. Gdy patrzymy na Murzyna Polskiego z góry, możemy zauważyć, że sklepienie głowy tworzy wraz z dziobem poszerzający się wydłużony klin, który nie posiada żadnych załamań bocznych oraz wklęsłości w miejscu w którym łączy się dziub z czołem, tylna część klina głowy ma kształt zaokrąglony. Oczy gołębia, są wysoko osadzone w tylnej części czaszki, tęczówka oka ma barwę białą (czysto białą), źrenica oka jest mała. Szaro-ciemna brew o oliwkowym odcieniu jest bardzo delikatna. Cienki, długi dziub ma barwę czarną, znajdują się na nim małe woskówki, które dobrze do niego przylegają i nie wychodzą poza linię głowy. Szyja Murzyna Polskiego jest cienka oraz długa, wyraźnie poszerza się ku dołowi, idealnie łączy się z piersią oraz barkami, pod dziobem u rasowych gołębi, musi znajdować się głębokie wycięcie. Pierś gołębia jest odpowiednio wąska, zaokrąglona, nie wystaje do przodu. Plecy nieco zaokrąglone, ukośne opadające odpowiednio. Skrzydła ptaka są dobrze zwarte, idealnie przylegają do tułowia, spokojnie leżą na ogonie , nie krzyżują się, sięgają do połowy wstęgi znajdującej się na ogonie. Ogon Murzyna Polskiego jest zwarty, prosty oraz trzymany ukośnie wraz z linią grzbietu. Uda gołębia są bardzo dobrze widoczne, są wysokie, bardzo drobnej budowy. Nogi są nieco wygięte w kolanach do tyłu, skoki oraz palce są nieopierzone, pazurki jasne.
Murzyn Polski ma przylegające upierzenie. Gołębie występują w upierzeniu białym oraz brunatno-szaro-czarnym. Głowa gołębia ma barwę brunatno-czarną, posiada słaby metaliczny połysk, szyja ma taką samą barwę jak głowa, ale występuje na niej większy metaliczny połysk. Kolory mieniące się są barwy zielonej, fioletowej, brązowej. Barki, plecy oraz pierś ma barwę ciemno-szarą, z widocznym brązowym odcieniem. Ogon jest wyraźnie ciemniejszy od pleców, jest zakończony prawie czarną wstęgą, zaś od spodu sterówki u rasowych Murzynów Polskich powinny mieć wyraźny nalot barwy brunatnej, wszystkie pióra u nasady powinny mieć barwę brunatną. Samice posiadają silniejszy odcień brunatny niż samce. Rysunek ubarwienia Murzyna Polskiego jest "sroczy", podbrzusze, uda, skrzydła i kuper są białe. Obrączka numer 7.
Rasowe gołębie Murzyny Polskie nie mogą posiadać krótkiej głowy, która jest gruba oraz szeroka, czoło nie może być wysokie. Na głowie nie mogą się znajdować jakiekolwiek kanty oraz wklęśnięcia, głowa nie może być opuszczona w dół. Dziub nie może być krótki, barwy jasnej, nosówki nie mogą być zbyt mocno rozwinięte. Na oku gołębia nie może znajdować się przerwana tęczówka, lub duże ilości krwawych żyłek. Brew nie może być barwy jasnej, pomarańczowej lub czerwonej, nie może być wąska. Gołąb nie może posiadać krótkiej szyi, wyraźna "żyła" pod dziobem. Murzyn Polski nie może posiadać krótkich nóg, opierzonych skoków i palców. Dużym błędem jest także brak brunatnego odcienia w ubarwieniu, brak metalicznego połysku na szyi, widoczne rdzawo-rude pióra znajdujące się na szyi oraz niebieska barwa na plecach i ogonie, barwa zbyt jasna Murzyn polski nie może mieć zniekształcenia "sroczego" rysunku.
